Is onze wereld kleiner geworden?

Ik was tijdens het plaatsen van mijn laatste blog niet in Nederland. En volgde het nieuws nauwelijks. De ophef rondom het Corona Virus was voor mij nog te ver van mijn bed show. Ondanks dat ik van collega’s berichtjes kreeg met nieuws over onze situatie op het werk in Nederland. Kon ik het niet beseffen, maar had ook hoop dat dit niet zo erg was als dat het klonk. In mijn laatste week kwam ineens het nieuws dat er ook iemand in Tunesië was geïnfecteerd… en mijn familie begon ineens ook te checken hoe de situatie in Nederland was. Een dag voor vertrek zat Nederland op zo’n 82 mensen die geïnfecteerd waren. En dan begint iedereen je ineens vragen te stellen, weet je zeker dat je wel teruggaat. De situatie is erg in Nederland. En ik maar denken, het zijn er maar 82 die besmet zijn (los van het feit dat ik niemand deze ziekte toewens) op alle inwoners in Nederland is dat toch niets. Hoeveel mensen raken er wel niet besmet met griep en komen jaarlijks te overlijden. Mijn focus begon zich te richten op thuiskomen. Wat als ik niet naar huis kan? En hoe erg is het als ik moet blijven? Ik mag eigenlijk niet klagen (vind ik zelf), aangezien Tunesië ook een soort van thuis is voor mij. Het is mijn vaderland en ik ben bij familie. Maar toch is het anders dan echt thuis zijn. In je eigen huis met je eigen dingen, gewoon hier Nederland waar ik ben geboren en getogen. Maar zou het erg zijn? Ik denk achteraf gezien niet, in ieder geval minder erg dan voor mensen die echt een vreemde zijn op hun vakantiebestemming en nu niet terug kunnen naar Nederland.

Gelukkig liep alles voorspoedig en ben ik veilig thuisgekomen, maar het ging verder als een sneltrein. Videobeelden van mensen in supermarkten gingen rond van over de hele wereld incl. Nederland. Strengere maatregelen vanuit de overheid begonnen te komen en een week na mijn terugkomst moesten alle scholen, opvang, gebedshuizen en horeca dicht. Grote evenementen waren al afgelast. Iedereen die thuis kan werken (waaronder ik) werden opgeroepen om zoveel mogelijk thuis te werken. Het is onwerkelijk. Ik werk nu ook al een week thuis. Ik heb er enorm tegenop gekeken, omdat ik het veel fijner vind om mijn collega’s echt te ontmoeten. Al met al loopt het allemaal voorspoedig en zijn we creatief met al onze meetings/workshops en lukt heel veel online! We worden deze tijden uitgedaagd en voor de minder creatieve onder ons extra uitgedaagd om buiten onze comfortzone treden. Ineens moet iedereen vergaderen via een webcam… het is niet nieuw, maar het was eerder een uitzondering dan de regel. Het went snel moet ik zeggen. Zo lang je je maar durft over te geven aan de situatie. En weet, je bent niet alleen, er zijn velen me ons in dezelfde situatie. En ik denk dat we enorm blij mogen zijn dat wij de mogelijkheid hebben om thuis te werken. Er zijn zoveel beroepen waar dit niet kan en waar de werknemers iedere dag nog steeds zoveel meer kans maken om besmet te raken.

Ik las een artikel in Trouw en dat raakte me heel erg. Het ging over hoe onze wereld ineens heel klein wordt en vooral gefocust is op onze eigen directe omgeving. We vergeten al het andere leed in de wereld. En dat is eigenlijk ook een beetje mijn oproep. Laten we in deze tijd ook onze medemensen niet vergeten die in oorlogsgebieden leven of dagelijks sterven van de honger. Denk ook aan onze voedselbanken hier in Nederland, voordat je meer koopt dan je nodig hebt.

Hiermee sluit ik af vandaag, pas goed op jullie zelf de komende tijd.